(Nie)sprawiedliwe narzędzia – pisanie bluszczowe

Abstract

W tekście przedstawiono autoetnograficzną reakcję na wyniki ankiety, w której pytano nauczycieli akademickich o poczucie sprawiedliwości dotyczące narzędzi zaproponowanych przez uczelnie podczas epidemii COVID-19. Analiza 118 odpowiedzi oraz ich uzasadnień wskazuje, że dla 77% z nich narzędzia zaproponowane podczas pandemii COVID-19 są sprawiedliwe, a dla 23% niesprawiedliwe. Ponadto respondenci kwestionowali zasadność pytania o sprawiedliwość w odniesieniu do cyfrowych narzędzi. Powyższe wyniki stanowią na gruncie autoetnografii katalizator refleksji dotyczących wyobrażeń autora o podejmowanym temacie badań i relacji ludzi ze sztuczną inteligencją (AI). W wyniku przeprowadzonej analizy postulowane jest posługiwanie się dychotomią: „sprawiedliwe/niesprawiedliwe” względem narzędzi cyfrowych używanych podczas kształcenia.

The text presents an autoethnographic response to the results of a survey in which academics were asked about their sense of justice regarding the tools offered by universities during the COVID-19 pandemic. The analysis of 118 responses and their justifications indicates that for 77% of them the tools proposed during the COVID-19 epidemic are fair and for 23% – unfair. In addition, respondents questioned the validity of the question of fairness with regard to digital tools. On the basis of autoethnography, the above result is a catalyst for reflecting on the author’s ideas about the research topic and the relationship of people with artificial intelligence (AI). As a result of the conducted analysis, it is postulated that the dichotomy “fair/unfair” be used in relation to digital tools used in education.