Wpływ czasu wolnego na dobrobyt

Abstract

Cel – W pracy za cel przyjęto ocenę zasadności uwzględniania czasu wolnego w miernikach dobrobytu oraz określenie siły jego wpływu na subiektywne poczucie dobrobytu w grupie 113 krajów. Metoda badań – Przeprowadzona została krytyczna analiza literatury przedmiotu oraz wnioskowanie dedukcyjne. Spośród metod ilościowych zastosowano narzędzia statystyki opisowej i modele ekonometryczne, których celem było skonstruowanie dwóch autorskich mierników i porównanie ich z istniejącymi wskaźnikami dobrobytu. Autorskie mierniki zostały oparte na różnych założeniach, aby potwierdzić wyprowadzone wnioski teoretyczne. Wnioski – Na podstawie literatury przedmiotu stwierdzono, że odpowiednia ilość czasu wolnego jest warunkiem koniecznym zaistnienia istotnych elementów dobrobytu. Badania ilościowe wykazały, że zarówno popularne mierniki dobrobytu, które nie uwzględniają czasu wolnego, jak i te mniej znane, które go uwzględniają, są słabo skorelowane ze wskaźnikiem subiektywnego poczucia dobrobytu – World Happiness Index. Zagregowanie ilości czasu wolnego z PKB per capita PPP, najpopularniejszym miernikiem dobrobytu, zwiększyło jego korelację z tym samym subiektywnym wskaźnikiem, co jest zgodne z wnioskami teoretycznymi. Oryginalność/wartość – Skonstruowano autorskie mierniki dobrobytu w oparciu o mikroekonomiczne modele dotyczące użyteczności. Ponadto zbadano, w jakim stopniu one, oraz inne uznane już mierniki dobrobytu, odzwierciedlają rozkład subiektywnego poziomu dobrobytu na świecie.

Purpose – The goal of this study is to assess leisure relevance for the well-being indexes and to examine the importance of leisure for subjective well-being. Research method – A critical analysis of literature and deductive reasoning were conducted. From among the quantitative methods, tools of descriptive statistics and econometric models were used, the aim of which was to construct two original indexes and compare them with existing indicators of wellbeing. Results – On the basis of the literature, it was concluded that an adequate amount of leisure is a prerequisite for the existence of many well-being elements. Quantitative research has shown that well-being indexes are poorly correlated with the indicator of subjective well-being – World Happiness Index. Aggregating the amount of leisure with GDP per capita PPP, the most popular measure of wellbeing, increased its correlation with the same subjective indicator. These results are in line with theoretical conclusions. Originality /value – Two original well-being indexes were constructed based on microeconomic utility models and their adjustment to the subjective well-being was examined.