Ludzie niezłomni? Romantyczny wzorzec cierpienia w dramaturgii Mateusza Pakuły

Abstract

Artykuł stanowi interpretację utworu Książę Niezłom (2008) Mateusza Pakuły w kontekście innych dramatów z tomu Biały dmuchawiec (2010) i w odniesieniu do Księcia Niezłomnego Juliusza Słowackiego (1844). Dowodzi, że w odwołaniu do wzorca romantycznego tytułowy Niezłom szuka poczucia bezpieczeństwa, a wejście w rolę znanego bohatera romantycznego jest dla niego rozwiązaniem problemów tożsamościowych. Utwór można uznać za ilustrację sposobu funkcjonowania we współczesnej kulturze popularnej całego dziedzictwa romantycznego – kojarzącego się w znacznej mierze z cierpieniem (czy raczej: cierpiętnictwem) i służącego jako zbiór gotowych, bezpiecznych schematów postępowania.

The paper is an interpretation of Mateusz Pakuła’s Książę Niezłom (2008) in the context of the other dramas from the volume Biały dmuchawiec (2010) and in relations to Książe Niezłomny of Juliusz Słowacki (1844). It proves that Niezłom looks for a sense of security in the Romantic pattern. Entering the role of a well-known romantic hero is for him a solution to identity problems. The work of Pakuła can be considered as an illustration of how the entire Romantic heritage functions in contemporary popular culture. Romanticism is associated in this culture with suffering and serves as a collection of ready, safe patterns of conduct.