Nieeteryczny związek między duchowością chrześcijańską a zdrowiem człowieka

Abstract

Health is defined as a state of complete physical, mental and social well-being of a human being, not just a complete absence of disease or disability. Over the years, the basic definition proposed by the WHO has been extended to include another component: the ability to lead an effective social and economic life, as well as the spiritual dimension. The spiritual health of man since the beginning of human consciousness is inseparably connected with the relationship with God. In achieving full health, it is extremely important to achieve a harmonious interaction and coexistence of the spiritual sphere with the physical one. Religious practices are common attempts to create a bridge between the perceivable and measurable state of matter, and the experimental extrasensory spiritual world. Religious practices have been repeatedly associated with the treatment of different diseases and causing the improvement of physiological parameters may contribute to the actual improvement of human health. Prayer can affect the functioning of the body through various mechanisms. It was found that transcendental meditation with mystical dominance gives significant pro-health effects. Many publications prove that prayer and religious practices have a significant influence in regulating of autonomic, hormonal and mental systems. Practitioners less often suffer from diseases caused by excessive high stress level. Evidence for a positive correlation between practicing religious practices and measurable parameters, such as level of IL-6, lengths of telomeres, level of CD4 + T cell and mental health, was found. It seems likely that people devoting themselves to religious practices may be characterized by a lower incidence of certain somatic diseases. The results of the research suggest the need to re-open to other, not only “somatic” forms of therapy, which in a skilful and individualized way should complement the basic methods of therapy currently used. Health care workers, in addition to paying more attention to the spiritual background of existing somatic disorders, should work more closely with psychologists, psychiatrists and clergymen to coordinate a holistic approach to patient care, which should also include aspects of the individual’s spirituality.

Zdrowie definiuje się jako stan pełnego fizycznego, umysłowego i społecznego dobrostanu człowieka, a nie wyłącznie całkowity brak choroby czy niepełnosprawności. Z czasem podstawową definicję zaproponowaną przez WHO rozszerzono o kolejne składniki: zdolność do prowadzenia efektywnego życia społecznego i ekonomicznego, a także wymiar duchowy. Zdrowie duchowe człowieka od początku istnienia ludzkiej świadomości nierozerwalnie związane jest relacją z Bogiem. W osiągnięciu pełni zdrowia niezwykle ważne jest osiągnięcie harmonijnego współdziałania i współistnienia sfery duchowej ze sferą cielesną, ich koegzystencji. Praktyki religijne są próbami utworzenia pomostu między postrzegalnym i mierzalnym światem materialnym, a doświadczalnym pozazmysłowo światem duchowym. Praktyki religijne zostały wielokrotnie powiązywane z leczeniem różnych chorób, a powodując poprawę parametrów fizjologicznych mogą przyczyniać się do faktycznej poprawy zdrowia człowieka. Modlitwa może wpływać na funkcjonowanie organizmu za pomocą różnych mechanizmów. Stwierdzono, że medytacja transcendentalna z dominacją mistyczną daje znaczące efekty prozdrowotne. Wielu publikacji potwierdza, że modlitwa i praktyki religijne mają istotny wpływ na regulację funkcjonowania układu autonomicznego, hormonalnego oraz psychiki. Osoby praktykujące rzadziej chorują na choroby powodowane nadmiernym stresem. W dotychczas przeprowadzonych badaniach naukowych znaleziono dowody na istnienie korzystnej korelacji pomiędzy uprawianiem praktyk religijnych, a mierzalnymi parametrami biologicznymi np. stężeniem IL 6, długością telomerów, liczbą limfocytów T CD4+ oraz wykładnikami zdrowia psychicznego. Wydaje się prawdopodobne, że osoby oddające się praktykom religijnym mogą charakteryzować się mniejszą częstością niektórych chorób somatycznych. Wyniki badań sugerują potrzebę ponownego otwarcia się na inne formy terapii, które w umiejętny i zindywidualizowany sposób powinny uzupełniać podstawowe „somatyczne” metody terapii stosowane aktualnie. Pracownicy ochrony zdrowia oprócz zwrócenia uwagi na duchowe tło istniejących zaburzeń somatycznych, powinni ściślej współpracować z psychologami, psychiatrami i duchownymi, w celu skoordynowania holistycznej opieki nad pacjentem, które powinno obejmować także aspekty duchowości jednostki.