Painting Françoise Bürtz at the confluence of modernity and sacrum

Abstract

French contemporary painter Françoise Bürtz has studied the art of painting in Paris since 1962. In a meeting with the French avant-garde, Henri Matisse, Marc Chagall, Pablo Picasso and at the same time philosophers pioneering the path of modern art such as Jean Paul Sartre, André Malraux could well get to know its expressions and assumptions. The art of which she encountered was temporary, and creation devoid of contemplation became a production cycle, resulting in the soulless creatures of rapid invention. Françoise Bürtz, discouraged by art deprived of its depth of art, began looking for something else. She abandoned the environment that could provide her an artistic career. After experiencing a personal conversion to the path of faith, she took the initiative to create an art that would lead her recipients to personal contact with God. In working out the original assumptions of the new style of creation, helped her contact with the stigma of Marthe Robin, the exegete maker Mess’AJE Jacques Bernard, as well as the stay in the Holy Land, the theological studies in Friborg, and a trip to Russia. Based on these experiences as well as the contemplation of the biblical texts and the Fathers of the Church, she created a new civilization of the religious image in which it combines the achievements of contemporary art with the attempt to express the invisible. Her numerous works are a kind of great theological synthesis, which is an important aid in the biblical education of adults on several continents. This art combines modern expressions with the depths of the mystery of faith effectively leading the modern man to meet the sacred.

Współczesna francuska malarka Françoise Bürtz studiując od roku 1962 sztuki piękne w Paryżu doświadczyła kryzysu malarstwa XX wieku W spotkaniu z przedstawicielami awangardy francuskiej tej miary co: Henri Matisse, Marc Chagall, Pablo Picasso a jednocześnie filozofami torującymi drogę sztuce nowoczesnej w osobach Jean Paul Sartre’a, czy André Malraux mogła wystarczająco dobrze poznać jej przejawy i założenia. Sztuka z jaką się zetknęła nosiła znamiona tymczasowości, a tworzenie pozbawione kontemplacji stawało się cyklem produkcyjnym, którego efektem były bezduszne twory szybkiej inwencji. Françoise Bürtz zniechęcona wytworami pozbawionej głębi sztuki zaczęła poszukiwać czegoś innego. Porzuciła środowisko, które mogło jej zapewnić artystyczną karierę. Po doświadczeniu osobistego powrotu na drogę wiary podjęła inicjatywę kształtowania takiej sztuki, która prowadziłaby jej odbiorców do osobowego kontaktu z Bogiem. W wypracowaniu oryginalnych założeń nowego stylu tworzenia pomógł jej kontakt ze stygmatyczką Marthe Robin, z egzegetą twórcą Mess’AJE Jacquesem Bernardem, a także pobyt w Ziemi Świętej, studia teologiczne we Fryburgu Szwajcarskim orasz podróż do Rosji. W oparciu o te doświadczenia jak również kontemplację tekstów biblijnych i Ojców Kościoła stworzyła nowa cywilizację obrazu religijnego, w którym połączyła osiągnięcia sztuki współczesnej z próbą wyrażenia tego, co niewidzialne. Jej liczne dzieła są rodzajem wielkich syntez teologicznych stanowiących ważną pomoc w kształceniu biblijnym dorosłych na kilku kontynentach. Sztuka ta łącząc w sobie nowoczesne środki wyrazu z głębią tajemnicy wiary skutecznie prowadzi współczesnego człowieka na spotkanie z sacrum.