Obrączka ślubna – jej historia i znaczenie w tradycji Kościoła prawosławnego

Abstract

In Orthodox Church practice, the Sacrament of Marriage is always preceded by the Rite of Engagement (gr. αρραβών), which is a prelude to the main ceremony. It is a sort of assurance that is given by a fiancée and a bridegroom which means that they intend to embark on a path of married life, and the engagement period allows them to prepare for that. This is also borne out by the translation of the ancient Greek term αρραβών (Hebrew: ērābōn), which means i.e. a guarantee, surety and pledge. However, Fr. J. Meyendorff interpolates that an engagement (...) is something more than just an obligation or duty. It expresses the actual marriage bond, which lacks only the sublime sacramental object. That is why it is celebrated just before wedding service. Its central moment is the placing on the fingers of the bride and groom wedding rings with the accompanying words of the priest: The servant of God (name) is betrothed to the handmaiden of God (name) in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen, and The handmaiden of God (name) is betrothed to the servant of God (name), in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen. Wedding ring is a sign, proof and pledge of the marriage of the bride and groom. Its circular form has neither beginning nor end, which is a symbol of eternity. The matter of which it is made has to constantly remind the spouses of the fact that they themselves did not put it on their fingers, but the One who is Alpha and the Omega, the First and the Last, the Beginning and the End, and that the love which has joined them together will be often put to the test. However, just as gold is tried in the fire and is not damaged in any way, so their love, in difficult times, will resist arrows of temptations of the enemy of the human race directed at them.

Sakrament ślubu praktyce Kościoła prawosławnego poprzedzony jest zawsze obrzędem zaręczyn (gr. Αρραβών), które stanowi niejako jego preludium. Jest ono swego rodzaju, zapewnieniem ze strony narzeczonych, iż zamierzają oni wstąpić na drogę życia małżeńskiego, do którego pozwala przygotować się okres narzeczeństwa. Potwierdza to także samo tłumaczenie starogreckiego terminu αρραβών (z hebr. ērābōn), oznaczające m.in. gwarancję, porękę, zastaw. Ks. J. Meyendorff dodaje jednak, iż zaręczyny (…) są czymś więcej niż zwykłym zobowiązaniem czy obowiązkiem. Wyrażają one rzeczywistą więź małżeńską, której brakuje jedynie podniosłego sakramentalnego dopełnienia. Dlatego właśnie celebruje się je tuż przed nabożeństwem ślubu. Jego centralnym momentem jest założenie na palce narzeczonych obrączek wraz z towarzyszącym temu słowach kapłana: Zaręczany jest sługa Boży (imię) ze służebnicą Bożą (imię), w imię Ojca i Syna, i Świętego Ducha. Amen, oraz: Zaręczana jest służebnica Boża (imię) ze sługą Bożym (imię), w imię Ojca i Syna, i Świętego Ducha. Amen. Obrączka ślubna jest oznaką, dowodem i rękojmią zaślubin dwojga narzeczonych. Jej kolista forma, nieposiadająca ani początku, ani końca, która jest symbolem wieczności. Materia, z której się ją wykonuje ma stale przypominać małżonkom o tym, iż to nie oni sami, ale Ten, Który jest Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem włożył ją na ich ręce a miłość, jaka ich połączyła będzie niejednokrotnie wystawiana na próbę, lecz tak jak prawdziwe złoto doświadczane w ogniu nie ulegnie jakiemukolwiek uszkodzeniu, tak i ich miłość w chwilach trudnych odpierać będzie strzały pokus jakie kierować w nich będzie wróg rodzaju ludzkiego.