Humanistyczny wymiar penitencjarystyki

Abstract

Obecnie w pedagogice resocjalizacyjnej proponuje się oderwanie liniowego myślenia od prawnych meandrów modelowania i wzorców poprawnego zachowania. Chodzi o zaproponowanie podopiecznemu procesu oddziaływań readaptacyjnych przy pełnej wytłumaczalności na poziomie indywidualnym i społecznym, przy uwzględnieniu prawa restytucji i indywidualnego rozwoju, poszanowania jego godności, zapewnienia poufności, a co za tym idzie uwzględnienia autonomii. Ta identyfikacja wskaże na pluralistyczne rozumienie charakteru natury społecznego funkcjonowania człowieka, co może ustrzec przed tendencją skoncentrowania się na jednej (monistycznej) zasadzie rozwiązania problemów teoretycznych i praktycznych, czy zogniskowaniu refleksji wokół aktualnej, najbardziej popularnej i dominującej teorii w kulturze myśli penitencjarnej. Zastosowanie wielopasmowej sieci pola norm i procedur przy zachowaniu autonomii osoby resocjalizowanej poszerza dostępny repertuar sposobów i środków, zwiększa efektywność oddziaływań indywidualnych, integrujących ze społeczeństwem jednostki nieprzystosowane lub zagrożone demoralizacją.