Późnoglacjalne i holoceńskie zmiany roślinności Wigierskiego Parku Narodowego - wstępne wyniki badań palinologicznych

Abstract

Główne etapy rozwoju roślinności późnego glacjału i holocenu na terenie Wigierskiego Parku Narodowego zostały zrekonstruowane za pomocą analizy pyłkowej osadów z trzech jezior dystroficznych - Jezioro Ślepe (Zielone), Suchar Wielki i Suchar II. Teren badań położony w strefie przejściowej pomiędzy klimatem oceanicznym a kontynentalnym sprzyja rekonstrukcji roślinności pod wpływem zmian klimatu, dzięki licznym gatunkom roślin występującym tutaj na progu swojej tolerancji ekologicznej. Wiek badanych osadów określono przez korelację z datami radiowęglowymi profilu palinologicznego jeziora Wigry. W starszej części okresu borealnego udokumentowano istnienie tymczasowych zmian w roślinności, wyrażonych ekspansją brzozy. Najprawdopodobniej były one reakcją na krótkotrwałe, zimne wahnienie klimatu przypadające ok. 11000 lat kal. BP, zwane oscylacją preborealną lub pierwszym holoceńskim cyklem Bonda.