Mag ze Słuczanki. O kunszcie pisarskim Ignacego Karpowicza

Abstract

Przez krytyków literackich i badaczy nowej literatury pisarstwo Ignacego Karpowicza przyjmowane jest z uznaniem, a niekiedy z entuzjazmem. Autor artykułu usiłuje odsłonić i skatalogować przesłanki, jakie leżą u podstaw dość rozpowszechnionego i raczej zgodnego przekonania, że Karpowicz to znakomitość współczesnej polskiej prozy. Pyta o okoliczności i warunki powodzenia pisarza, o najczęściej formułowane rozpoznania krytyków i badaczy, uwzględniając zarówno najwcześniejsze próby podsumowania znanego w danym momencie dorobku literackiego Karpowicza, jak i późniejsze, mniej lub bardziej prowizoryczne, syntezy. Odnosi się także do kryzysu uznania, który pojawił się wraz z ogłoszeniem przez Karpowicza powieści Miłość (2017); wyjawia powody niezadowolenia opiniodawców wypowiadających się negatywnie na temat tej powieści oraz polemizuje z tymi stanowiskami, uznając je za niesprawiedliwe i nietrafne.

Ignacy Karpowicz’s writings are received with appreciation, and sometimes with enthusiasm by literary critics and researchers of new literature. The author of the article tries to reveal and catalog the premises underlying the fairly widespread and rather unanimous belief that Karpowicz is the eminence of contemporary Polish prose. He asks about the circumstances and conditions of the writer’s success, about the most frequently formulated diagnoses of critics and researchers, taking into account both the earliest attempts to summarize Karpowicz’s literary output known at the moment, and later, more or less provisional, syntheses. It also refers to the recognition crisis that appeared with Karpowicz’s novel Miłość (2017); reveals the reasons for the dissatisfaction of opinion-makers who speak negatively about this novel and argues with these positions, considering them unfair and inappropriate.