Wymóg formy pisemnej zgody pacjenta w świetle art. 192 k.k.

Abstract

Obecnie obowiązujące uregulowanie kwestii zgody pacjenta na zabieg leczniczy jest efektem długiej drogi od paternalizmu do partnerstwa w relacjach między lekarzem a pacjentem. Choć wymóg zgody pacjenta nie jest pomysłem nowym i podstaw kształtowania się tej instytucji można dopatrzeć się już w Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o zakładach leczniczych, to dopiero ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty z 1996 r.2 kompleksowo unormowała warunki zgody pacjenta i zakreśliła wymogi legalności zabiegów medycznych. Również w kodeksie karnym z 1997 r. pojawił się art. 192 zabezpieczający przewidziany ustawowo wymóg uzyskania zgody pacjenta na wykonanie zabiegu leczniczego. Mimo, iż obecne uregulowania w swoim zasadniczym kształcie obowiązują od prawie piętnastu lat, wciąż rodzą duże wątpliwości interpretacyjne i od lat na tematy związane z instytucją zgody pacjenta i jej prawnokarnym zabezpieczeniem toczą się dyskusje. Celem opracowania jest odpowiedź na pytanie: jakie znaczenie dla art. 192 k.k. ma wymóg formy pisemnej zgody pacjenta przewidziany w ustawie o zawodzie lekarza?