Zaufanie i odpowiedzialność modalnością generatywną w procesie wtórnej integracji osób karanych a lokalna sieć wsparcia w procesie przystosowania się wykluczanych do środowiska życia

Abstract

Humanizowanie systemu sprawiedliwości karzącej obejmuje pomoc w bezpośrednim rozumieniu oraz proces uczenia człowieka, aby zmienić zależność i niesamodzielność w stan samoorganizowania i osobistego kierowania swoim życiem. Oddziaływania pomocowe nie powinny być przeszkodą do indywidualnego rozwoju jednostki i wyzwolenia dynamizmu samopotwierdzenia. W procesie uczenia zaś należy uszanować możliwości i godność człowieka, gdyż wówczas jednostka, która spotyka się z szacunkiem odzyskuje wartość personalistyczną i może dobrowolnie uznać konieczność poprawy swojej sytuacji. Przystosowanie się winno być oparte na określonym systemie norm i wartości całego ogółu społecznego, wytyczającym określone cele i plany życiowe, które wraz z opiekunem mógłby wdrażać i realizować były więzień w środowisku życia.

Humanizing the punitive justice system includes help in direct understanding and the process of learning a person to change the dependence and dependence in the state of self-organization and personal control of their lives. Aid interactions should not be an obstacle to individual development of the individual and the release of the dynamism of self-assertion. In the process of learning, one must respect the possibilities and dignity of a person, because then the individual who meets with respect regains personalist value and can voluntarily recognize the need to improve his situation. Adaptation should be based on a definite system of norms and values of the whole social society, setting out specific goals and life plans that could be implemented and implemented by a former prisoner in a living environment together with a guardian.