„Prawo do mamy i taty” w resocjalizacji Jak rozwijać duchowość „trudnych” wychowanków?

Abstract

Nauki społeczne i humanistyczne próbują wracać do pojęcia duchowości człowieka, głównie pod wpływem doświadczenia ruchów samopomocowych. Jednak duchowość bywa rozumiana dowolnie i nieprecyzyjnie. Można ją zrozumieć na podstawie pełnego opisu osoby ludzkiej wypracowanego przez klasyczną antropologię filozoficzną. Duchowość jest wtedy ujmowana jako rozwój sfery możności niematerialnej w człowieku (intelekt, wola), ale zwłaszcza jako skutek wiązania się człowieka z innymi osobami, relacjami osobowymi, które są zareagowaniem na transcendentalia bytowe. Wśród tych relacji najważniejsza jest miłość (ujmowana jako relacja osobowa, a nie jako uczucie). Wychowankowie placówek resocjalizacyjnych zazwyczaj znajdują się w sytuacji kryzysu duchowego, gdyż załamały się ich więzi osobowe, zwłaszcza z rodzicami. Aby przywrócić życie wewnętrzne wychowanków trzeba odbudować system więzi osobowych podejmując w pewnych wymiarach rolę rodzicielską. Udział w tak zbudowanej wspólnocie jest najbardziej naturalną drogą rozwoju duchowości wychowanka i wręcz warunkiem jego resocjalizacji. Otwiera drogę do kolejnych etapów życia wewnętrznego, w tym do więzi ściśle religijnych.

Social sciences and humanities are trying to get back to the concept of human spirituality, mainly due to experience of the self-help movements. But spirituality is sometimes arbitrarily and imprecisely understood. It can be understood on the basis of a full description of the human person generated by the classical philosophical anthropology. Spirituality is then understood as the development of the sphere of immaterial potency in man (intellect, will), but especially as a result of binding by human relationships with other persons. Among the most important is the love relationship (recognized as a personal relationship, not a feeling). Pupils in the rehabilitation centers are usually located in a spiritual crisis because they broke personal relationships, especially with parents. To restore the inner life of the students it is necessary to rebuild the system of personal ties by taking in some dimensions of the parencal role. Participation in the so-built community is the most natural way of development of the spirituality and even spiritual condition of succes of the rehabilitation. Opens the way for the subsequent stages of the inner life, including religious ties.