O potrzebie i (nie)możliwości zastosowania kinesiotapingu orofacjalnego w warsztatach terapii zajęciowej

Abstract

Rozdział przedstawia uczestników warsztatów terapii zajęciowej jako grupę, w której można stosować kinesiotaping w obszarze orofacjalnym (jako uzupełnienie terapii logopedycznej) oraz w innych obszarach wymagających wsparcia, jak na przykład grafomotoryka (terapia ręki). Dzięki analizie piśmiennictwa, uwaga zostaje ponadto zwrócona na potrzebę kształcenia kompetencji komunikacyjnych oraz promowania dbałości o estetykę obszaru ustno-twarzowego u osób z niepełnosprawnością intelektualną, m.in. z zespołem Downa, jako elementów poprawy wizerunku i jakości życia, a także uzupełninia starań o znalezienie zatrudnienia.

The article presents participants of occupational therapy workshops as a group in which kinesiotaping can be used in the orofacial area (as a supplement to speech therapy) and in other areas requiring support, such as graphomotor skills (hand therapy). Thanks to the analysis of the literature, attention is also drawn to the need to develop communication skills and promote care for the aesthetics of the oral-facial area in people with intellectual disabilities, including Down syndrome, as elements of improving the image and quality of life, as well as complementing efforts to find employment.