Profesor Urszula Sokólska. Portret osobliwy

Abstract

Celem tekstu jest przedstawienie sylwetki Pani Profesor Urszuli Sokólskiej, która należy do grona znamienitych współczesnych polskich językoznawców. Teksty Profesor Urszuli Sokólskiej są publikowane w edycjach takich ośrodków naukowych jak: Warszawa (UW, UKSW), Poznań, Katowice, Lublin, Kraków, Toruń, Wrocław, Szczecin, Gorzów Wielkopolski, Bydgoszcz czy Siedlce. Dorobek naukowy Badaczki ma charakter nie tyle ogólnopolski, ile międzynarodowy. Profesor Urszula Sokólska jest przykładem naukowca kompletnego nieograniczającego się do jednej problematyki. Całe swoje zawodowe życie związała z Uniwersytetem w Białymstoku. W latach 1993–2007 była kierownikiem Podyplomowych Studiów Polonistycznych, które zorganizowała od podstaw. W roku 2008 została wybrana na dyrektora Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w Białymstoku i pełniła tę funkcję przez dwie kadencje, do 30 września 2016 roku. Była pomysłodawczynią i autorką programu oraz opiekunem, cieszącej się dużą popularnością wśród studentów, specjalności publicystyczno‑dziennikarskiej na studiach drugiego stopnia filologii polskiej. Uczestniczyła w ponad stu konferencjach naukowych. Cztery z nich sama zorganizowała.W ciągu czterdziestu lat pracy zawodowej prowadziła chyba wszystkie typy zajęć: ćwiczenia, konwersatoria, wykłady kursowe i monograficzne, seminaria dyplomowe, licencjackie, magisterskie i doktoranckie, zarówno w zakresie językoznawstwa diachronicznego, jak i synchronicznego. Wypromowała czterech doktorów. Obecnie pełni funkcję dyrektora Szkoły Doktorskiej Nauk Humanistycznych oraz kierownika Katedry Stylistyki i Lingwistyki Antropologicznej. Zainteresowania badawcze Pani Profesor Urszuli Sokólskiej – zapoczątkowane jeszcze w okresie pisania pracy magisterskiej – koncentrują się przede wszystkim wokół historii polszczyzny, zwłaszcza doby średnio- i nowopolskiej. Szczególne miejsce w tej problematyce zajmują zagadnienia języka osobniczego i polszczyzny kresowej, dawnej i nowszej oraz język prasy, język reportażu literackiego, struktura językowa różnego typu poradników oraz zapomniane słowniki i traktaty poświęcone leksykografii, leksykologii i ortoepii.