First American Women Diplomats: Courageous Pioneers

Abstract

Przez blisko 150 lat Amerykanki nie sprawowały żadnych funkcji w dyplomacji będącej tradycyjnie bastionem męskim. W latach 20. XX wieku – w związku z ratyfikowaną 19. poprawką do Konstytucji nadającą prawa wyborcze kobietom – po raz pierwszy Amerykanki zaczęły ubiegać się również o pracę w dyplomacji. Wywołało to niemałą konsternację i zamieszanie w elitach rządowych, a zwłaszcza Departamentu Stanu i zawodowych dyplomatów, pilnie strzegących dostępu do tej elitarnej profesji. Zupełnie nieliczne Amerykanki, znakomicie wykształcone, zdolne i ambitne, mimo rozmaitych barier i utrudnień ze strony czynników rządowych i zdania stosownych egzaminów, podjęły pracę w służbie zagranicznej USA. Ale powoływane na podrzędne stanowiska i jak się okazywało – bez realnych szans awansu – zazwyczaj po kilku latach same rezygnowały z pracy w służbie zagranicznej. Mimo wszystko, to właśnie te prekursorki w rezultacie doprowadziły do przełamania swego rodzaju psychologicznej bariery i powołania przez prezydenta Franklina D. Roosevelta w 1933 roku Ruth Bryan Owen, pierwszej kobiety kierującej amerykańskim poselstwem. Jej kilkuletnia praca w Kopenhadze (do lata 1936 roku) była oceniana pozytywnie przez rodaków, jak również przez Duńczyków, ale małżeństwo z kapitanem Gwardii Królewskiej Danii przerwało jej karierę dyplomatyczną. Drugą Amerykanką samodzielnie kierującą placówką zagraniczną USA była Florence „Daisy” Jaffray Harriman, wysłana przez Roosevelta do Norwegii w 1937 roku, gdzie znakomicie sprawdziła się w misji dyplomatycznej, pozostając w Oslo do ataku Niemiec na państwa skandynawskie wiosną 1940 roku. Fakt, że były to pierwsze Amerykanki w randze posłów, postrzegano wówczas jako novelty, ale też jako gest wobec kobiet oraz wyraz uznania nie tylko dla konkretnych osób, co w ogóle aktywistek w Partii Demokratycznej, konsekwentnie zabiegających o wprowadzenie kobiet na ważne stanowiska w administracji Roosevelta.