Zapomniana rzeczywistość. Rzecz o (nie)świadomej inkluzji społecznej osób z niepełnosprawnością intelektualną w Państwowych Gospodarstwach Rolnych

Abstract

W artykule została dokonana próba swoistej rehabilitacji Państwowych Gospodarstw Rolnych jako miejsca (nie)świadomej inkluzji społecznej, opisywanej z perspektywy autoetnograficznej. Autor starał się ukazać, że w PGR-ze, jako wspólnocie, niepotrzebny był specjalny program czy rozporządzenie, aby człowiek niepełnosprawny czuł się szanowanym, pełnoprawnym członkiem społeczności. W tekście PGR został przeciwstawiony współczesnym ideom normalizacji czy deinstytucjonaliazacji, gdzie widoczna dwoistość między upośledzaniem/(samo)upośledzaniem a normalizacją/deinstytucjonalizacją ukazywanych miejsc nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Sama niejednoznaczność stawia nas w niepewności, że może jednak na dzień dzisiejszy żadne z opisanych miejsce (i nieopisywanych w tekście) nie spełnia kryteriów: najpełniejszego rozwoju, poczucia autonomii czy wolności człowieka niepełnosprawnego.

The article constitutes an attempt to rehabilitate State Agricultural Farms as a place of (un)conscious social inclusion, described from autoethnographic perspective. The author tried to show that in the State Agricultural Farms as the community, a special programme or regulation was unnecessary so that a disabled person felt a respected and full member of the community. In the text a State Agricultural Farm was confronted with the modern ideas of normalization or deinstitutionalisation, where the apparent duality between compromising/(same)compromising and normalization/deinstitutionalisation of displayed places does not provide a definite answer. The ambiguity puts us in suspense, that perhaps, at present none of the described places (as well as not described in the text) meets the criteria of: the fullest development, a sense of autonomy and freedom of the person with a disability.